Το ανεξάρτητο κρατίδιο του Άρη

Η ολοκλήρωση του πρώτου γύρου μας προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια αποτίμηση των πεπραγμένων της Σουπερ Λίγκ. Μια σούμα τι είδαμε, τις μας άρεσε, τις μας έκανε εντύπωση και τις μας… χάλασε.

Εχω την εντύπωση ότι στην ερώτηση για το ποια ομάδα μας άφησε θετικό αποτύπωμα, η απάντηση προκύπτει αβίαστα. Ο Αρης και με διαφορά από την επόμενη.

Οχι μόνο γιατί καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση έχοντας μάλιστα και ένα ματς λιγότερο (αυτό με την ΑΕΚ). Κυρίως για την γενικότερη εικόνα του. Αυτό που βγάζει στο γήπεδο.

Την αίσθηση της απόλυτης σοβαρότητας με την οποία προσεγγίζει όλα τα παιχνίδια. Την εκπληκτική στοχοπροσήλωση στέλνοντας το μήνυμα ότι όποιος εξακολουθεί να μην τον παίρνει στα σοβαρά, κακό του κεφαλιού του. Για μένα το σημαντικότερο είναι άλλο.

Ο, τι είναι η μοναδική ομάδα που δείχνει να το απολαμβάνει. Το γκρουπ το ζει ως το μεδούλι. Το… γουστάρει και δεν διστάζει να το εκφράζει με κάθε τρόπο.

Με το τραγούδι και το πάρτι που στήνει μετά από κάθε ματς στα αποδυτήρια, στο πούλμαν. Ένα κουβάρι όλοι μαζί. Μια δεμένη οικογένεια, εχέγγυο επιτυχίας.

Θυμίζει ένα ανεξάρτητο κρατίδιο σε ένα τοξικό συναιτερισμό όπως εξελίσσεται η Σούπερ Λίγκ. Που δεν το νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Που δεν έχει πλάτες, δεν συμμετέχει συνειδητά στην φαρσοκωμωδία του Big-4. Δεν βγάζει κάθε τρεις και λίγο ανακοινώσεις για τη διαιτησία, ρίχνοντας λάσπη στο ανεμιστήρια της καθημερινής απαξίωσης του προιόντος.

Το προιόν ο Αρης το υπερασπίζεται με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα. Με σωστό ποδόσφαιρο, καλούς και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές.

Βρείτε μου πολλές ομάδες που έχουν μπακ-σκυλιά όπως ο Σούντγκρεν με τον Σάκιτς, στόπερ όπως οι Μπεναλουάν-Ροζ και τον πάντα συνεπή Δεληζήση, τετράδα- φωτιά στα χαφ τους Ματίγια-Σάσα, Τζέγκο, Κάτσε που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.

Τριάδα κάτω από τα δοκάρια τους Μπουσέ, Κουέστα και Σιαμπάνη. Για να μην μιλήσω για την επίθεση όπου Γκάμα, Ματέο, Σίλβα, Μπερτόλιο και οι λοιποί είναι κάτι σαν ατραξιόν.

Προφανώς τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Αρης δεν έφτασε με μαγικά εκεί που είναι. Εκανε σωστή δουλειά στις μεταγραφές. Κράτησε αυτούς που ήθελε, μπορούσε και έπρεπε.

Έφερε πίσω τον Ματέο, ενισχύθηκε εκεί που πονούσε και έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά διώχνοντας τον Ενινγκ, θεωρώντας- και από ότι φαίνεται ορθά- ότι δεν του κάνει.

Η επιλογή Μάντζιου βγαίνει και με το παραπάνω, δίνοντας την ευκαιρία στον έλληνα τεχνικό να μας δείξει τι μπορεί να κάνει αναλαμβάνοντας μια ομάδα με καλύτερο υλικό από αυτό που δούλευε τα προηγούμενα χρόνια.

Προς ώρας το διαχειρίζεται άριστα χωρίς να προχωρήσει μάλιστα σε ρηξικέλευθες αλλαγές, μεταλάσσοντας το DNA της ομάδας. Ισως την έκανε λίγο πιο κυνική βάζοντας εκεί που πρέπει και την σκοπιμότητα.

Το γεγονός ότι γνωρίζει την ανθρωπογεωγραφία του club και τις υψηλές απαιτήσεις που γεννά, τον βοηθά να προσαρμόζεται.

Αν ένα πράγμα κατάλαβε γρήγορα ο προπονητής του Αρη είναι το εξής: Οτι στο φετινό πρωτάθλημα των ιδιαιτεροτήτων λόγω covid, εφόσον έχεις ποιότητα και βάθος στο ρόστερ, χρειάζεται απλά να είσαι σοβαρός, πειθαρχημένος και σωστά προετοιμασμένος. Δεν ξέρω που μπορεί να το πάει ο φετινός Αρης.

Σήμερα που μιλάμε μοιάζει να μπορεί ως το τέλος της διαδρομής. Ο, τι κι αν συμβεί στο φινάλε όμως, η αύρα που έχει φέρει στην ελληνική λίγκα είναι ό, τι πιο ελπιδοφόρο και ανόθευτο έχουμε δει. Αν μη τι άλλο αξίζεις της προσοχής μας…